خلوت و عزلت (کناره گیری و تنهایی )در اسلام

در ابتدای بعثت قبل از اینکه حضرت محمد به تاج رسالت ملبس گردد ودر حدود 35 سالگی به خلوت و عزلت علاقه مند شد هر چند بار مدتی به غار حراء می رفت مطابق دین ابراهیم عبادت می کرد و در باره ی خدا و مخلوقات تفکر می کرد آیا می شود که خالق و مدبر انسان و هستی آفریده خود را مهمل و بی هدف و بدون برنامه تنها بگذارد خلوت در اسلام چه حکمی یا حکمتی دارد، چرا پیامبر اسلام در روز اول امر خلوت را برگزید و نسبت به آن علاقه مند شد؟

خلوت در مدت محدود و برای مسلمانان به عموم و داعیان به خصوص لازم و کارساز است.

انسان هر چند به فضائل اعمال و شمائل آداب و تنوع عبادات مزین باشد باز هم ناقص و به حد کمال نرسیده است .

تا اینکه ساعاتی و ایامی از عمر خود را خارج از جنجال دنیوی و با تفکر در آفاق و انفس و با محاسبه و مراقبه خود و بدور از تعریف و تمجید در خلوت و تنهایی سپری نکند به کمال نخواهد رسید چرا؟

برای اینکه خود را از امراض درونی مانند کبر و عجب و خود پسندی و حسد و ریا  و حب دنیا دور بدارد.

مسلمانان علی رغم نام و نشان و القاب و حتی اعمال صالحه و اشتغال به وعظ و ارشاد به این امراض مبتلا می باشند.

برای علاج و نجات از این علل به داروی عزلت نیازمند است .

انسان به تنهایی وبا عقل خود بدون هدایت ربانی و یا همرهی جماعت مومنان نمی تواند به سر منزل مقصد برسد.

وقتی او   در تنگنای مصائب قرار می گیرد آنوقت است می فهمدکه تنها است.

دیگر اعوان و انصار یا مال وثروت مشکل اورا حل نخواهد کرد.

زندان و تبعید یکی از نمونه های خلوت است که واقعا انسان را پخته کرده و او را می سازد .

عقل جمعی و امکانات مادی نمی تواند معنویات و روحیات انسان را تغذیه کند.

خلوت انس با خدا، اخلاص در عمل می تواند او را از اضطراب و خسران نجات داده و انگیزه فداکاری را رشد دهد.

لذا اسلام در بعضی موارد تکالیفی را الزام کرد تا بنده را به مقام والای انسانی برساند ذکر، تسبیح و اعتکاف در مسجد خصوصا در ماه مبارک رمضان قرائت قرآن خلوت و تنها نشستن در گوشه ای بدور از جدال و نزاع از مثال های این تکالیف می باشد لازم به ذکر است این خلوت نباید همیشه و سبب دوری از اجتماع و یا کسب درآمد گردد بلکه آموزشی باشد تا انسان را در مقابل زر و زور و تذویر مصون بدارد.

نزدیکی ماه مبارک رمضان را به خوانندگان تبریک وبه دوستان نادیده عرض  سلام وادب دارم.

سید عبدالقادر عزیزی