غزلی فارسی از خسته خانگایی

ازدردچه شبها که بخواندیم خدارا

درداکه دراین عهداثرنیست دعارا

یک ذره ندادندبه خورشیدعذاران

آن روز که تقسیم نمودند،وفارا

پیش ازتوبسی بودجفاکارولیکن

کس چون تو درآفاق نزدکُو س جفارا

زنجیرسرزلف تو پیوسته به هر موی

صدسلسله درپای نهدبادصبارا

شدرانده زخاک درتو«خسته» مسکین

شاهان زدرخویش نرانندگدارا