دواثراز محمدبیگ نقاش وشاعرخانقاهی

جهت مشاهده تصویردراندازه بزرگترلطفا برروی آن کلیک کنید.

محمدبیگ بادفرنقاش وشاعرخانقاهی دردهه 40 و50 که بدون استادوراهنما به کشیدن نقاشی روی آوردودرزمان خویش با امکانات ناچیزآن زمان تحسین همگان را برانگیخت ودرزندان ستم شاهی نیزدوری ازعزیزان وغربت باعث شدکه به شعروشاعری روی آوردوابیات ارزشمندی ازوی باقی است که متاسفانه به دلایلی محبوس مانده است این هم اولین بیتی که سرود:

چراغی که لامش بپوشیدگرد

نبایدزمجلس فروزان کرد

باتشکرازکاک فتاح نادری کسی که محمدبیگ نقاشی ها را به اوتقدیم کرده بود.

مصاحبه مجله سروه با مرحوم ماموستا سیدحسین مسعودی (ره)/سال 1368

وت و ویژی سروه له گه ل خوالیخوشبو ماموستا سه ید حوسه ین مه سعودی

ماموستا مه لا سه یدحوسه ین مه سعوودی کوری خوالیخوشبوو سه یدعه بدوره حمانی موده ریس وئیمام جومعه ی گوندی خانه گای نیزیک پاوه یه.هه ر له مندالی یه وه له خزمه ت باوکیدا (مقدمات)ده خوینی .به هه شت ساله یی قورئانی پیروز ته واو ده کا.ده نو ساله ییدا مه شقی خه تخوشی کردووه  وگه یوه ته ئه و پله یه له خه تخوشی که نوسخه له کتیب ونوسراوه ی به که لک هه لبگری .بودریژه ی خویندن ده چیته خزمه ت مه لا مه حموودی جوانرویی له مه ریوان که ماموستای (منطق ونجوم وریاضیات وهیئت وهندسه)بووه،پاشان له ته مه نی 20 سالیدا ده گه ریته وه خزمه ت باوکی وزانستی (منطق)ته واو ده کا.ئه وجارده چیته شاری سنه وله خزمه ت مه لا عه بدولعه زیمی موجته هیدومه لامحه مه د عارف (مختصرکتاب علم وبیان)ده خوینی وه له ویرا ده چیته گوندی( ئه باعوبه یدی)عیراق وله خزمه ت محه مه د سه عیدعیلمی به یان ته واو ده کا .له ویوه بوزیاره ت ده چیته خزمه ت شیخ محه مه د عه لی حیسامه دین.شیخ ئه مری پیده کا برواته ناوچه ی موکریان و نامه یک بوخوالیخوشبوو حاجی بایزئاغهای ئیلخانی ده نووسی که ئاگاداری بکا وله یه کیک له گونده کانی خوی دابمه رزینی.

مرحوم محمود حسینی مشهوربه کدخدا محمود

مرحوم محمود حسینی فرزندصوفی عبدالله متولد1304  از سال 1340 به عنوان کدخدای خانقاه منصوب گردید وتا 1357قبل ازانقلاب دوشادوش سایر همکاران ودوستانش(مرحوم حاج سیدمحمودمسعودی-مرحوم بهرام شهسواری-مرحوم حاج محمدمیری-مرحوم صوفی حیدرزرساو-مرحوم محمدصیدی وحاج عبدالله ژاله ) خالصانه وتنها به خاطر رضای معبود وخدمت به خلق از هیچ کوششی فروگذارنبوده وشبانه روز برای خانقاهی آباد می کوشیدند.

ازجمله خدمات مهم ایشان درطی این مدت عبارتند از:

1-اهداء چشمه آب باغ شخصی خویش به نام (ژه وژه وه)ولوله کشی آن با همکاری مرکز بهداشت محیط شهرستان پاوه واهالی روستا درحدود سالهای 1348الی 1350 یعنی 41 سال پیش درحالیکه هیچکدام از روستاهای همجواردارای آب آشامیدنی بهداشتی  سالم از طریق شبکه آبرسانی نبودند.

آشنایی با زندگی پربرکت ماموستا سید عزیز عزیزی

ماموستا سید عزیز عزیزی فرزند سید قادر فرزند سید عزیز از سادات روستای خانقاه در تاریخ 1288 ه ش متولد شد. علی رغم شیوع بی سوادی درآن زمان وی اشتیاق فراوانی به خواندن ونوشتن و کسب علوم دینی داشت .سپس جهت فراگرفتن علوم اسلامی با پای پیاده و با نبود امکانات به مناطق مختلف از جمله کردستان عراق، سنندج ومریوان عزم سفر کرد. ایشان حدود 8 سال در پی تحصیل علوم اسلامی بوده است. بعد از اتمام دوره طلبگی به تلاش و جهد وجد برای امرار معاش کمر همت را بستند. و مدتی از عمر خود را به سرکار گری و باغداری صرف نمودند.در این اثنا با نوجوانان و خردسالان کلاسهای قرآنی برگذار مینمودندو با کتبهایی از جمله :روله بزانی و گلستان و اقبال نامه تدریس میکردند.تا اینکه از طرف کریم بگ  به تعلیم کودکان و خردسالان و نوجوانان منصوب شدند.پس از آن به عراق رفتند وبه امام جماعت خانقاه(تکیه) حلبجه توسط شیخ احمد فرزند شیخ حسام الدین منصوب گشت .

یادی ویادگاری...

ماموستا سیدمحمدرشیدمحمودی فرزند سیدرحیم درسال 1296 ه ش درروستای خانقاه به دنیا آمد.او از دوران کودکی علاقه خاصی به فراگیری درسهای قرآنی داشت وبه راهنمائی پدر نزد استادان بزرگواری همچون سیدباقی قاضی (ناصری)وسیدحسین مسعودی خانقاهی تلمذ نمود .

پس از آشنایی هرچند مختصر با علوم دینی بی صبرانه راهی روستاهایی همچون ده لیلی و... (ازتوابع جوانرود) گردید وبه عنوان امام جماعت درحد وسع وتوانایی خویش به آموزش قرآن وامورات دینی همت گماشت .

سرانجام آن بزرگوارپس ازسالها تلاش وارشادوتبلیغ  درسال 1360ه ش وفات یافت.

خسته خانگایی-ولی محمدخانگایی

شیخ عبدالکریم از سادات خانگا نزدیک پاوه ؛شاعر با فضل وکمالی بوده و((خسته ))

تخلص می کرده وبیشتر اشعار او به زبان کردی اورامی است.وی تا اواخر قرن سیزدهم حیات داشته است .

واینک یکی دو قطعه ازاشعار وی:

از درد چه شبها که بخواندیم خدا را دردا که دراین عهد اثر نیست دعا را

یک ذره ندادند به خورشید عذاران آن روز که تقسیم نمودند وفا را

پیش از تو بسی بود جفا کار ولیکن کس چون تو در آفاق نزد کوس جفا را

زنجیر سرزلف تو پیوسته به هر موی صد سلسله در پای نهد باد صبا را

شد رانده زخاک در تو ((خسته ))ی مسکین

شاهان زدر خویش نرانند گدا را

صیدی دوم اورامانی /برگرفته از تاریخ مشاهیر کرد

صیدی دوم اورامانی

((صیدی))شهرت شعری دوتن از شعرای اورامی زبان بوده است.یکی صیدی اول که در دهم هجری می زیسته ودیگری صیدی دوم که در قرن سیزدهم زندگی داشته ودراینجا از اوسخن خواهیم گفت.

صیدی دوم نامش ملامحمد سلیمان فرزند حاج سید محمود از سادات خانقاه ازقرای اطراف شهرپاوه است.تحصیلات خود را در مدارس دینی اورامان وشهرزور به پایان رسانیده ومراحل نهایی را نزدملا جلال خرمالی خاتمه داده واز او اجازه تدریس گرفته است.

سیدمحمدخانگایی

سیدمحمد خانگایی فرزند سید عبدالکریم خسته ، از اهالی روستای

خانگا ه پاوه در اوایل قرن چهاردهم می زیسته ؛ سید محمد مانند پدرش

دارای قریحة شاعری بوده و به زبان کردی شعر می گفته است .

شیرین مه نمانا ، شیرین مه نمانا

جه مین وینه ی جام ، شیرین مه نمانا

پرشه ی نه روی فه رق ئافتاب شانا

ماهتاب ئایه ی اَحسنت وانا

تیری وه ی ده ستور نه جه رگم شانا

شه هیدش که رده ن هه ی قه یس هه ی هانا

ئه حیانه ن یاران ئه گه ر من مه ردم

ئیحیای ویرانه ی مه زاران که رده م

یاران یاوه ران ، ئا زیزان خویشان

ئه ورو مه وه رام وه سه ر مه زاران

القبرُ حقّ ، په ریم نه وانان

هونم جه دیده ی له یلی بسانان

حاج سیدبایزیدخانگایی-سیدعلی قطب /تاریخ مشاهیرکرد

حاج سید بایزید خانگایی فرزند سید محمد ، از سادات خانگا پاوه شخصی صاحب فضیلت

و عارفی اهل کرامت و منقبت ، از مریدان مُجاز و مأذون به ارشاد شیخ الطریقه ، شیخ

عثمان سراج الدین طویله ای و در حدود سنة 1270 ه.ق در گذشته است .

سیدعلی قطب :وی یکی دیگر از سادات با علم و معرفت و اهل طریق ، از مریدان مُجاز

شیخ عثمان سراج الدین است که در خانگای پاوه می زیسته و از اولیای

عصر خود به شمار می رفته ، و به علت کثرت برکات و کرامات به سید علی

قطب شهرت یافته و در اواخر قرن سیزدهم با دنیای فانی وداع گفته است .

نگاهی به زندگی پربارمرحوم حاج شیخ محمدنجیب اشرافی

حاج شیخ محمدنجیب اشرافی فرزند سیدمحمد ازسادات روستای خانقاه درسال 1298 هجری شمسی دیده به جهان گشود.مادرایشان نوه ی شیخ عثمان سراج الدین ازخلفای بنام حضرت مولانا خالد ذی الجناحین می باشد.

درسنین کودکی پدرخودرا از دست داده ودردامان پاک مادر که زنی باعفت واهل تصوف بودند پرورش می یابندمادر نیز پس از مدتی تنها فرزند خود را جهت تربیت وتعلیم به حضرت قطب العارفین شیخ محمد علی حسام الدین سپردند وچندسال ازعمرخویش را نزد آن حضرت سپری کردند.